51. Apokalipsa.

          To nie były najlepsze świeta w życiu Haruno Sakury, ale do tego już żdążyła się przyzwyczaić. Od kąd zmarli jej rodzice, była sama jak palec. Owa samotność zawsze ukazywała się właśnie podczas świątecznych uroczystości, które powinna z nimi spędzać. Ale wypadek kilkanaście lat temu zabrał jej tę możliwość nieodwracalnie. Jednak był moment po śmierci rodziców, gdy nie zupełnie była sama. Chwilowo miała przy sobie Naruto i Sasuke, którzy skutecznie umijali jej pobyt w sierocińcu. Wreszcie wszystko wokół przestało być szare i niemrawe. Jednak i tym nie dane jej było nacieszyć się zbyt długo… Naruto jako pierwszy został adoptowany przez Jirayę, a Sasuke kilka miesięcy później zabrał wuj. A teraz gdy już miała nadzieję na normalne święta, znów się nie udały.

          Sakura westchnęła ciężko, przypominając sobie wydarzenia sprzed tygodnia, gdy wszystko ponownie legło w gruzach. Nie potrafiła również pozbyć się uczucia, że i ona maczała palce w tym, co działo się siedem dni temu. W końcu gdyby chociaż uprzedziła Sasuke o obecności Itachiego na kolacji, wszystko mogłoby potoczyć się zupełnie inaczej. Postanowiła dotrzymać słowa danego starszemu z braci Uchiha i nie powiedziała nic nikomu. Pomimo iż to był jej błąd, którego była zupełnie świadoma to jednak nie żałowała niczego.

          Ale…

          Ale nie tylko ona zawiniła. Tego dnia każdy popełnił jakiś błąd. Ona trzymała w sobie prawdę. Itachi mógł choć spróbować poskromić brata, zamiast stać z boku bezczynnie czekając na dalszy bieg wydarzeń. Akino mogła uprzedzić resztę rodziny o pojawieniu się na świątecznej kolacji jej członka niegdyś jakby wygnanego. Ale z drugiej strony, jeśli chciała tak bardzo trzymać wszystko w tajemnicy, mogła być łagodniejsza dla Sasuke, który był największym poszkodowanym tego dnia. Aż do momentu, w którym on sam odpalił bombę, która ciągle gdzieś tykała w tle.

          Miała za złe matce Ayumi, że wcześniej nic nie powiedziała o jej rodzicach, a zwłaszcza o mamie. W końcu znała ją tak dobrze. Czemu tak długo siedziała jak mysz pod miotłą, nie mówiąc nic? Nie zdradzając ani jednej tajemnicy? Dlaczego milczała aż do teraz? Poprawka… pewnie milczałaby o wiele dłużej, gdyby nie Sasuke. Była mu dozgonnie wdzięczna za to, co zrobił. Finalnie poznała osobę, która była w stanie odpowiedzieć na wszystkie nękające ją pytania, lecz mimo to bała się je zadać, zwłaszcza po tym, jak Itachi wyraźnie powiedział, że odpowiedzi jakie słyszy nie będą takie, jakby chciała.

          Jednak i tak najbardziej tamtego dnia zabolały ją gorzkie słowa Sasuke, który nawet nie chciał spróbować uwierzyć w to co mówił Itachi i Akino. Dla niego oprócz nienawiści do brata nie liczyło sie nic. Nawet ona.

          Przewróciła się na plecy i przygaszona spoglądała na biały sufit swojej sypialni.

          - To nie tak miało być - mruknęła pod nosem, ściskając w dłoni mocno kawałek listu, który przyszedł do niej pocztą na dniach. I nie był to tylko list. Było ich z dzisięć. Dostała je z uniwersytetów ze Stanów i Anglii. Nigdy nie przypuszczała, że takie zagraniczne instytucje ją zechcą. A jednak… dostała się. Gdy tylko otworzyła pierwszy list, była wniebowzięta. Lecz coraz większa ekscytacja zaczęła ogarniać ją w momencie, w którym zorientowała się, że dostała się do dziesięciu różnych uniwersytetów. Nagle zaczęła wierzyć we własne umiejętności. Zaczęła wierzyć, że uda jej się zdać medycynę i zostać chirurgiem. Wierzyła w siebie.

          Od tego feralnego dnia przeprowadziła z Sasuke dwie rozmowy. Rozmowy, które nie należały do najprzyjemniejszych. Na samo ich wspomnienie na jej twarzy zaraz pojawił się grymas. Jeszcze nigdy nie przypominała sobie, by kiedykolwiek tak opryskliwie ze sobą rozmawali. Ale nawet ton i żądania Sasuke nie zamierzały wpływać na jej zdanie. Sama doskonale wiedziała, co jest prawdą, a co zwykłym kłamstwem i nie było jej winą, że nie potrafił tego dostrzec. Jeśli miał własne zdanie na ten temat, powinien trzymać swe komentarze dla siebie, a przede wszystkim powinien uszanować jej zdanie. W końcu czyje to życie? Więc dlaczego za wszelką cenę próbuje zmienić jej perspektywę patrzenia na świat i  w to, co wierzy?

          Nie zamierzała z nim rozmawiać z młodszym Uchihą, dopóki ten nie zmądrzeje choć trochę. O, co to, to nie. Po co miała z nim teraz rozmawiać, skoro on nadal próbowałby zmienić jej decyzje. Kompletnie nie wiedziała, co miała robić. Kolejne ciężkie westchnięcie wydobyło się z jej krtani, gdy nagle po całym mieszkaniu rozległ się dźwięk domofonu. Napowietrzyła policzki i leniwie zaczęła podnosić się z łóżka, doskonale wiedząc, kogo to przywiało do niej o tej porze. Prawie nie podnosząc stóp, sunęła po panelach w kierunku drzwi, ubrana w wełniane skarpety i za dużej piżamę. Dostrzegając w małym monitorku dwie machające do niej osoby, nacisnęła odpowiedni guzik, a następnie odkluczyła drzwi, by już po chwili opierać się  o ich framugę.

          Nie musiała czekać zbyt długo, gdy zaledwie dwie minuty później metalowe drzwi windy rozsunęły się, a z windy wyszły jej dwie przyjaciółki, które od razu otaksowały ją od stóp do głów.

          - Jedno słowo, a wyjdę z siebie - powiedziała na przywitanie Sakura, widząc ich spojrzenia. Doskonale wiedziała, co chodzi po ich główkach i nie miała najmniejszego zamiaru wysłuchiwać ich wywodu, zwłaszcza Ino.

          - Dobra, dobra - burknęła Yamanaka pod nosem. - Ayumi mówiła, że też przyjedzie. Sama. Ale póki co nawet nie raczy odebrać telefonu - wzruszyła ramionami, nie za bardzo wiedząc, co się dzieje z panną Hamasaki.

          - Znając Ayumi przyjdzie w najmniej spodziewanej chwili - zachichotała pod nosem Hinata.

          Sakura zrobiła krok w tył, wpuszczając przyjaciółki do środka.

- I pewnie tak będzie - skwitowała z rozbawieniem, doskonale znając możliwości przyjaciółki, która swoją nadpobudliwością dorównawała Naruto.

          - A teraz mów nam, jak na spowiedzi, to prawda, co powiedziałaś wcześniej? - Ino rozpoczęła swe wypytywania, gdy Sakura zamknęła za nimi drzwi.

          - Zaraz powinna przyjechać pizza z jeszcze paroma przekąskami - odparła zmieszana, nie za bardzo wiedząc, co ma powiedzieć przyjaciółkom. Z jednej strony żałowała, że powiedziała im o studiach za granicą, jednak z kolejnej sądziła, iż dobrze postąpiła. W końcu nie mogła przed nimi dłużej tego ukrywać.

          - Nie zmieniaj tematu - skwitowała hardo Yamanaka, spoglądając na różowowłosą przymrużonymi oczami.

          - Sakura, przecież to dobre wieści - wtrąciła Hinata z szerokim uśmiechem na swej twarzy.

          Haruno przyjrzała się im uważnie, wiedząc, że granatowowłosa ma całkowitą racje. Wiadomość o dostaniu się na zagraniczne studia nie były w końcu niczym złym.

          - Tak, dostałam się - potwierdziła westchnięciem zasiadając na kanapie. - Tsunade jednak chce, bym wyjechała przed końcem roku szkolnego, by móc podszkolić angielski. Muszę tylko zadecydować, którą ofertę uniwersytetu przyjmuję - wyjaśniła, spoglądając przez ogromne okno na tokijski krajobraz otulony nocą. Jeszcze dwie godziny, a nieboskłon zacznie być rozjaśniany przez tysiące fajerwerków.

          Hinata wraz z Ino zaraz przysiadły się do niej na kanapie z wyraźnym zadowoleniem.

          - Chcę pocztówkę! Gdziekolwiek nie pojedziesz, chcę, byś słała comiesięczne kartki! I masz oczywiście nie zapominać o naszych urodzinach! My też będziemy do ciebie ciągle coś wysyłać. Przede wszystkim, chcę przynajmniej raz w tygodniu rozmawiać z tobą na skype i nie pozwolę, by Ayumi mi cię całą zabrała! Oj nie! Jesteś tylko nasza… no i Sasuke, ale on to inna sprawa - mówiła z ekscytacją w głosie Yamanaka.

          - Taaa, on to całkowicie inna sprawa - mruknęła niechętnie pod nosem różowowłosa, na co przyjaciółki westchnęły ciężko. Obecne napięte relacje na lini Haruno-Uchiha nie stanowiły dla nich nic nowego, gdyż były dokładnie wprowadzone w to, co się dzieje w ich związku.

          - To facet, on zmięknie - skwitowała Ino machnięciem ręki, chcąc jako pocieszyć przyjaciółkę.

          - Mówimy o Sasuke - powiedziała sceptycznie Hinata. - A z nim nigdy nic nie wiadomo. - Tak bardzo jak życzyła dobrze Sakurze i jej związkowi, tak bardzo nie chciała jej mydlić oczu. Bo po co? Zresztą Sakura nie była głupią osobą i sama to wiedziała. - Zresztą, co powiedział jak powiedziałaś mu o składaniu papierów na studia?

          - Emm.. - mruknęła, drapiąc się dłonią po głowie. A na jej ustach zaraz pojawił się delikatny fałszywy uśmiech, który mógł oznaczać tylko jedno…

          - Nie powiedziałaś mu?! - krzyknęły równoczeście dwie przyjaciółki, spoglądając na nią z przerażeniem. - Dlaczego!? - kontynuowały wstrząśnięte.

          - No bo… - mieszała się w zeznaniach, nie za bardzo wiedząc, jak ma się przed nimi wytlumaczyć. - Nie sądziłam, że się dostanę, a jeśli jakimś cudem by mi się udało, to miałam powiedzieć mu jakbym się ewentualnie dostała - westchnęła, po czym splotła ramionami pod piersiami. - No ale jak wiecie w obecnej chwili nie mam zamiaru z nim rozmawiać, dopóki nie spuści z tonu i nie ściągnie z niego nalepki “zdrajca” - warknęła pod nosem z istnym rozsierdzeniem.

          - Dupek jak zwykle musi unosić się dumą - burknęła Yamanaka. - Ale pewnie nieźle się zdziwi, gdy dowie się, że wyjeżdżasz - dodała z szatańskim uśmiechem, już wyobrażając sobie minę swojego rówieśnika, gdy ten dowie się o wyjeździe własnej dziewczyny. Ba! Zostanie postawiony przed faktem dokonanym i ku swojej niechęci nie będzie w stanie nic z tym zrobić, gdyż bez wątpienia nie będzie w stanie zmienić zdania Sakury. Nie po tym, jak właśnie ją potraktował i nie miał najmniejszej ochoty przyznać się do własnego błędu. Co to, to nie.

- Myślałaś już nad wyborem? - spytała Hinata, widząc po wyrazie twarzy Sakury, iż w obecnej chwili nie za bardzo jest skora do dalszego ciągnięcia tematu Sasuke.

Przyszła studentka medycyna zamyśliła się na chwilę.

- Londyn albo Nowy Jork - przyznała szczerze, przypominając sobie broszury obu uniwersytetów, które od wczoraj niemal bez przerwy przeglądała.

          - Nowoczesność kontra antyk - skwitowała Ino i przystawiając palec wskazujący do swych warg. - Chyba w obu bym cię nawet odwiedziła - dodała po chwili, obdarzajac przyjaciółkę uśmiechem.

Po mieszkaniu po raz kolejny rozległ się dźwięk domofonu.

          - Pizza! - krzyknęły w trójkę w akcie ekscytacji i zaraz pognały do drzwi. I jak to było w tradycji, Nakatsu we własnej osobie dostarczył im jedzenie. Tym razem jednak nie udało mu się wykaraskać i siłą został wciągnięty do mieszkania Haruno, gdy tylko usłyszały, że to był jego ostatni kurs.

          - A wy nie macie co robić w sylwestra? - spytał Otsuri, kończąc ostatni kawałek pizzy i opierając się wygodnie o oparcie fotela.

          Przyjaciółki wymieniły się spojrzeniami, zastanawiając się nad odpowiedzią. Prawdę powiedziawszy mieli wszyscy iść na imprezę, jednak po komplikacji w związku Sakury, ta nie była chętna na żadną huczną imprezę.

          - Jakoś perspektywa zabawy w ten wieczór nas nie satysfakcjonuje - odpowiedziała dyplomatycznie Hinata.

          Nakatsu przyjrzał się im uważnie.

- I tak wam nie wierze - skwitował z rozbawieniem. - Zwłaszcza że Naruto, Sasuke i reszta siędzą właśnie w jakiś barze w centrum.

          Sakura na imię chłopaka prychnęła jedynie pod nosem. Zresztą czego innego mogła się po nim spodziewać, jak właśnie nie tego? W końcu to facet! Pójdzie, nachleje się, bawiąc się wesolutko z kolegami i będzie miał na wszystkie inne sprawy wywalone. W końcu tylko on się liczy.

          - A więc kawa na ławę, co się dzieje? - spytał spokojnie kierując swe tęczówki na Haruno, która wykrzywiała właśnie usta w grymasie.

          - Nie gadam z nim i nie mam najmniejszego zamiaru się do niego odezwać, jeśli ten inteligent nie zmądrzeje - powiedziała poważnie, na co Ino i Hinata zaraz skinęły głową, doskonale się z nią zgadzając.

          Zdziwiony Nakatsu uniósł brew, zastanawiając się nad powodem jakże ostrych słów Sakury, lecz żadne pytanie nie wydobyło się z jego krtani.

          Już po chwili spoglądali przez okna na rozjaśniony fikuśnymi fajerwerkami nieboskłon.

          Pomimo węwnętrzego przekonania, że Ayumi pojawi się w każdej chwili w domu swej przyjaciółki, tak się nie stało. I tak było również przez dwa następne dni. Żadna z nich nie była w stanie skontaktować się z Hamasaki, która bez przerwy miała wyłączony telefon. Nakatsu natomiast próbował je jakoś uspokoić, twierdząc, że to pewnie nic takiego. W końcu gdyby coś złego się działo, na pewno ktoś by ich powiadomił. Wreszcie, trzeciego dnia, telefon Sakury zaczął dzwonić. Słysząc dobrze znaną sobie melodię Sakura czym prędzej wybiegła z łazienki i rzuciła się na łóżko, na którym znajdował się telefon. Dostrzegając, że to jednak nie przyjaciółka dzwoni, a Sasuke we własnej osobie napowietrzyła zaraz policzki. W ostatniej chwili odebrała niepewnie połączenie od chłopaka.

          - Jeśli dzwonisz tylko dlatego, by dać mi kolejne kazanie o tym, że postradałam zmysły, to możesz sobie darować - powiedziała, siadając na krańcu łóżka.

          - Nadal tak twierdzę - skwitował hardo oschłym tonem. - Ale nie dlatego dzwonię.

          Sakurę prychnęła.

- A więc czemu mogę zawdzięczać twój telefon? - spytała sarkastycznie.

          W odpowiedzi usłyszała ciężkie westchnięcie karowłosego.

- Przyjedź do szpitala Tsunade - rozkazał.

          Rozchyliła delikatnie usta, a w jej głowie zaczęło pojawiać się pełno pytań. Po co miałaby niby jechać do szpitala? Zwłaszcza do tego, w którym dyrektorką była Tsunade, której wiele zawdzięczała. Jednak pojawiła się w niej również obawa, że Sasuke coś sobie zrobił i nie wiedząc czemu, zaczęła w głębi obwiniać się o to.

          - Po co ? - spytała, chcąc jak najszybciej pozbyć się nękających ją obaw.

          - Zobaczysz, jak przyjedziesz - skwitował hardo, a Sakura przewróciła jedynie oczami.

          - Nie przyjadę, dopóki nie powiesz mi, po co mam się tam pojawić. Jeśli coś sobie zrobiłeś, to wujaszek na pewno odpowiednio się tobą zajmie, ja się nad tobą nie będę użalać - powiedziała, spoglądając beznamiętnie gdzieś w bok, czując w klatce piersiowej przeszywający ból.

          - Ja jestem cały, jeśli chcesz wiedzieć - warknął. - Chodzi o Ayumi. Jeśli zależy ci na przyjaciółce, to przyjedź - dodał, nie spuszczając ani na chwilę z tonu, po czym bez żadnego ostrzeżenia rozłączył się.

          Siedziała przez krótką chwilę na łóżku, a słowa Sasuke huczały w jej głowie, po czym zerwała się jak oparzona, zarzucając na siebie byle jakie ubrania. Nie przejmując się potarganymi włosami ani też brakiem makijażu, wybiegła z domu niczym torpeda, obierając na swój kierunek szpital.

          Miejsce pracy Tsunade ku jej szczęściu nie było aż tak bardzo oddalone od apartamentowca, w którym mieszkała. Dotarcie do szpitala zajęło jej pół godziny, co nie było jeszcze takim złym wynikiem. Wbiegając do kilkunastopiętrowego budynku, nie wiedziała, gdzie ma się dalej kierować, by znaleźć przyjaciółkę. Nie wiedziała nic. Już miała iść do recepcji i prosić o wskazanie jej oddziału i sali, w której znajduje się jej przyjaciółka, gdy dostrzegła schodzącego po schodach Sasuke. Ponownie wykrzywiła usta w grymasie, jednak swe kroki zaraz skierowała w jego stronę. On również gdy tylko ją dostrzegł, zacząć iść ku niej z dłońmi włożonymi w kieszenie. Po chwili młodzi kochankowie stanęli naprzeciwko siebie, starając się unikać kontaktu wzrokowego.

          - Co z Ayumi? - szepnęła, wbijając wzrok w czubki swoich butów.

          - Śpi teraz, ale zaprowadzę cię do niej - odpowiedział spokojnie, odwracając się na pięcie i oddalając od niej. Sakura bez słowa ruszyła tuż za nim, bacznie obserwując, gdzie ją prowadzi Sasuke. Z początku była pewna, że wskaże jej SOR, jednak ku jej zaskoczeniu windą zaczęli jechać na piąte piętro, na którym póki co jej noga jeszcze nie stanęła. Była w szoku, gdy drzwi windy się rozsunęły a duży napis ‘onkologia’ uderzył ją w oczy. Zamarła w miejscu, nie będąc w stanie poruszyć się ani milimetr.

          Sasuke przystanął na krawędzi windy i zerknął na zszokowaną dziewczynę przez ramię. Nie spodziewał się żadnej innej reakcji, chociaż jeszcze i tak przyjdzie pora na jej wściekłość, gdy zorientuje się, co tak naprawdę dzieje się wokoł niej.

          - Czemu… czemu mnie tu przyprawdziłeś? - spytała drżącym głosem, a rozszerzone tęczówki  taksowały uważnie profil jego twarzy.

          - Ayumi leży w sali numer dziesięć - westchnął, kładąc dłoń na drzwiach, by te nie zamknęły się.

          - Żartujesz, prawda? - zakpiła niepewnie. - To jakiś chory żart w twoim wykonaniu. Mścisz się za to, że ci nie wierzę i nie chcę cię słuchać w sprawie moich rodziców, prawda? - mówiła zła acz przerażona, próbując znaleźć wymówkę, która skutecznie by odrzuciła od niej myśl, że jej najlepsza przyjaciółka jest śmiertelnie chora.

          Sasuke odwrócił się w jej stronę, uważnie przyglądając się jej twarzy z której nagle uleciała cała krew.

          - Też ciężko było mi zaakceptować prawdę, jednak żadne z nas nie ma wpływu na jej chor-bę - odparł przymykając powieki. - Ma białaczkę od kilku lat, od kilku natomiast miesięcy jest w ostatnim stadium choroby. W sylwestra jej stan drastycznie się pogorszył - wytłumaczył, nie będąc w stanie nawet na nią spojrzeć.

          - Kilka miesięcy? - szepnęła z przerażeniem, robiąc kilka kroków ku niemu. - Wiedziałeś o tym od samego początku i nie powiedziałeś mi nic?! - wrzasnęła wbijając w niego swoje ślepia. - Rozumiem że ona milczała… ale ty? - spytała załamana łapiąc go za koszulkę, nie wierząc czego tak naprawdę się właśnie dowiaduje. Ayumi chora? Na białaczkę? To zdecydowanie musi być jakiś cholerny żart!

          - Myślisz, że to było takie proste? - warknął spoglądając na nią hardo. - Ciągłe okłamywanie cię i mówienie, że wszystko jest z nią wporządku, gdy tak naprawdę nie było? - zacisnął mocniej szczękę. - Nie chciała, żebyś wiedziała, nie chciała, żebyś cierpiała, nie chciała, żebyś się nad nią użalała.

          Ostatnie słowo zaczęło odbijać się echem w jej głowie.

          - Użalała? - parsknęła ze złością, puszczając go. - Czy tu się liczyło tylko to, żebym się o nią martwiła? Chyba każdy normalny człowiek by się martwił, gdyby się dowiedział, że jego przyjaciółka umiera! - krzyknęła, a ogniki wściekłości pojawiły się w jej oczach. Patrzyła mu w oczy z bezgranicznym żalem, a on nie potrafił znieść tego spojrzenia. Łzy spływały po jej policzkach.

- Nie wybaczę ci tego, Sasuke - powiedziała oschle łamiącym się głosem, wymijając go.

Od Autorki: Kolejny rozdział za nami... pozostało mi tylko już 2 rozdziały w rękawie... plus epilog, który prawie mam już napisany ;) Wiem, że rozdział w długości bardzo różni się od Shannaro, ale niestety to co mam zaplanowane na Bonds, nie pozwala mi rozwijać rozdziałów bardziej ;P Więc do końca roku Bonds zostanie zakończone, jak szybko, będzie zależeć od ilości nawału prac na uni i jak szybko uporam się z tą analizą finansową ;( No cóż, do następnego ;*